Η σημερινή παγκόσμια ημέρα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τον αυτισμό μάς καλεί να στρέψουμε το βλέμμα σε μια ισόβια, πολύπλοκη, εκ γενετής νευροαναπτυξιακή διαταραχή, που συνήθως την περιβάλλει σιωπή. Μας καλεί να αναλογιστούμε τη μοναξιά των παιδιών που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, αλλά και των γονέων τους. Την απομόνωση, την έλλειψη αποδοχής, την αδυναμία κατανόησης που συχνά επιδεικνύει ο περίγυρος απέναντι σ’ αυτά τα διαφορετικά, τα ιδιαίτερα παιδιά. Και την ανησυχία εκείνων που τα αγαπούν και τα φροντίζουν, για το μέλλον τους, ένα μέλλον που ίσως δεν τους επιτρέψει να ανεξαρτητοποιηθούν, να σπουδάσουν, να δημιουργήσουν φιλίες, να βιώσουν τη συντροφικότητα.
Ωστόσο, υπάρχουν έγκαιρες και εξειδικευμένες θεραπευτικές παρεμβάσεις που βοηθούν όσα άτομα επιβαρύνονται με αυτό το πρόβλημα να γίνουν πιο λειτουργικά, να βελτιώσουν την επικοινωνία τους με το περιβάλλον, να οργανώσουν τον λόγο τους, να ελέγξουν τις εκρήξεις τους, να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους. Εφ’ όσον, βέβαια, έχει προηγηθεί έγκαιρη διάγνωση και πρώιμη παρέμβαση, κάτι ιδιαίτερα κρίσιμο για την αντιμετώπιση της διαταραχής.
Η προκατάληψη, ο φόβος, η έλλειψη κατανόησης απομακρύνουν τις λύσεις, διογκώνουν τα προβλήματα. Ας αναγνωρίσουμε τα άτομα αυτά, ας τα δούμε, ας ακούσουμε τους οικείους τους. Όπως την Άδα Σταματάτου, που μίλησε με τόλμη για τη δύσκολη οικογενειακή της περιπέτεια, τη «ζωή της με τον Γιάννη» - τον ενήλικο πια γιο της, ο οποίος διαγνώστηκε σε ηλικία δύο ετών με βαριάς μορφής αυτισμό – θέλοντας να κάνει ορατά τα παιδιά σαν το δικό της και να φέρει στο φως τον, συχνά σισύφειο, αγώνα των γονέων που τα φροντίζουν. Έναν αγώνα που όλοι μας οφείλουμε να στηρίξουμε.
(Κατερίνα Σακελλαροπούλου)
